To przytrafiło się naprawdę.
Zada je Twoja córka tak samo, jak ja je zadawałam. I jeśli jesteś mamą, to pytanie nie jest skierowane do Ciebie.
O kobiecie, której nie podobał się sukces, bo był zbyt „męski”.
Może i każdy z nas jest inny i wyjątkowy, ale zapewniam Cię- nerwy ponoszą nas najczęściej w tych samych lub bardzo podobnych momentach. Wiesz o co mi chodzi?
„Za dobre się nie chwali”- tak lata temu ktoś wykładał mojemu Tacie. Dobre po prostu ma być dobre. Bo jest dobre. Przecież to jakby przyznać medal kotu na wystawie kotów tylko za to, że ma długi ogon, wąsy i miauczy. Tyle, że ja nie jestem kotem. I chcę medal.
Zaczęło się od typowego pytania, które Ty i ja zadajemy innym automatycznie. Jednak takiej odpowiedzi się nie spodziewałam.
Nieprzyjemne emocje biorą się z niezaspokojonych potrzeb. Tylko których?
Większość „końców” w życiu to równocześnie jakieś „początki”. Chyba, że w istocie to jest koniec życia. Wówczas dla określonych osób początek czegokolwiek (i gdziekolwiek) wygląda zgoła inaczej. Pojęcie planu pokazuje środkowy palec, a przyszłość? Przyszłość nic nie robi, przecież w gruncie rzeczy jej nie ma. Jest jedno. I to cholernie na pewno. Jest odarte z frazesu: TU I TERAZ.
Tylko trzy słowa, które w zestawie brzmią bardzo ok, bardzo na „tak”. Uwaga! Potrafią paskudnie kłamać.
Dziecko w emocjach opowiada, jak niesprawiedliwie obszedł się z nim nauczyciel. Jedni rodzice nawykowo nie wierzą swojemu „łobuzowi”. Inni natychmiast interweniują. A co robi rodzic w równowadze?